سه شنبه ۱۷ بهمن ۱۳۸۵

پاهایم..

 خمار ِ رفتنند...

اما..

دیر زمانی ست...

کفش هایم را باد برده است...

زمین چه نا مهربان است با من...

و زمان نیز...

ولی تو چقدر آبی...!

برای لب های تشنه ام..

و چقدر مرهم..!

 برای پاهای خسته ام...

اگرروحم را..

 زمین می خراشد..

و..

زمان می تراشد..

مرا چه باک..!

تو صیقلم می دهی...